Vrijwilligster Ans (81) stopt na 22 jaar bij ouderensoos
HUIZEN - Ans van Dijk wordt in mei 82. Afgelopen woensdag stopte ze met haar vrijwilligerswerk bij de ouderensoos in de Thomaskerk. Niet omdat ze met pensioen gaat, maar omdat ze gaat verhuizen. "Ik ga daar vast ook wel weer iets doen. Koffie schenken of zo", zegt de montere kranige dame.
door Carin van den Berg
Zelf had ze ook niet zo nodig in de belangstelling hoeven staan, maar ze geniet wel van het moment. De bezoekers van de soos hebben geld ingezameld en een bos bloemen gekocht en zingen haar toe. Ze klapt en zingt zelf ook mee. "Het is mijn familie en dat blijft het ook."
Ze kent zuster Agnita nog die de Stichting Servitas ooit oprichtte om ouderen te helpen. "Mijn man ging tegelijkertijd met haar dood", vertelt Ans. "Zijn ziekte was voor mij de reden om naar de soos te komen. Ik wist dat ik een leven zonder hem moest opbouwen. Hij vond ook dat ik moest gaan, dus ging ik elke week." Dat is nu zo'n 22 jaar geleden.
Lief en leed
"We delen hier lief en leed met elkaar en de mensen zijn echt mijn familie geworden. Er zijn mensen overleden en er zijn ook weer mensen bijgekomen. Zo is het leven." Ook al gaat het gesprek over de dood, ze blijft stralen. "Ik ga niet bij de pakken neerzitten, zo ben ik niet", zegt ze. Toen ik jong was heb ik al een broertje verloren en we hebben zelf een kindje verloren door wiegendood. Dat is verschrikkelijk, maar je moet er niet in blijven hangen. Het leven gaat door. Ik kan daardoor wel een luisterend bieden, zeker aan mensen die zelf kinderen hebben verloren."
Het zorgen zit haar wel een beetje in de genen. "Voordat we hierheen verhuisden, was ik 10 jaar verzorgster in de Beukelaar en regelde daar ook al de kaartavonden." Aansluiten bij de ouderensoos, waar ook gekaart wordt en gesjoeld, was voor haar dan ook een logische stap. "Na het overlijden van mijn man ben ik even niet geweest, maar al snel was ik er weer." Op een gegeven moment werd ze zelfs gevraagd om leidster te worden. "Dat is inmiddels al weer meer dan tien jaar geleden. En nu ik stop, is er gelukkig wel een goede vervanger."
Verhuizen
Ans stopt omdat ze gaat verhuizen. "Ik wil dichter bij mijn zoon in Bilthoven gaan wonen. Familie is voor mij belangrijk. Ik ga naar een aanleunwoning. Ik wil niet dat mijn kinderen voor mij gaan zorgen." Ze pakt haar mobiel. Ze scrolt door de apps. "Kijk, we zijn net nog in Lissabon geweest. Daar studeert mijn kleinzoon. Mijn zoon ging er de marathon lopen. Ik heb daar heel veel gelopen. Dat kan ik gelukkig allemaal nog. Een paar dagen is wel genoeg hoor, ik hoef niet meer zo lang weg. Ik heb vroeger al mooie reizen gemaakt."
Onder het gesprek komen af en toe mensen van haar afscheid nemen. Sommige zijn speciaal voor haar vandaag nog langsgekomen. Ans zelf heeft er niet zo veel moeite mee, hoewel ze wel even volschoot toen ze haar cadeaus kreeg en werd toegesproken. "Ik ben toe aan de volgende stap. Ik kijk ook niet op tegen de verhuizing. Ik heb al veel dingen weggedaan. Glazen aan de Stichting Servitas en het linnengoed naar De Bolder, daar heb ik ook vijf jaar als vrijwilliger gewerkt. Ik heb dit met veel liefde en passie gedaan, tot vandaag aan toe."